Muhabbet Gök ile

Güneş battıktan sonra geride kalan o buruk dakikalarda

Başka bir dil konuşuyor, gök, aldırmadan karanlığa.

Dalgalar kıyıya değil yüzümüze vuruyor,

Gözlerimizi kapattıklarımızı.

Denizler çiçeklere hasret,

Toprak olma hayalini en çok ilk ve son baharda kuruyor.

Topraksa kırgın. Varlığını unuttuğumuza belki, belki kuraklığına.

Esas kavuşma anını bekliyor, biz o sırada

Gözlerimiz bağlı, ondan gün toplama telaşında.

Ceplerimizde dünyalarca yalnızlık…

Bilmem kaçıncı can çığlığından sonraydı,

Bağbozumlarını terk edip, kulaklarımızı içimize kapatalı?

Kimindi bu tını? Duymayı, dinlemeyi unuttuk…

Yokuşlar ve kuşlar arasındaki bağı

Pedal çevirmeden bisiklet sürme anındaki kanatlılık hali olarak betimledik

Esasında yokuşlarda buluruz sandık, kuşlarda aradığımızı

Rüzgarın alfabesini şakıyamamaktan ileri gelen

Ciğer ile kalp arasındaki yolun kaybı diyor doktor buna.

Işıkları kim kapattı?

Bulmak ömür aldı, yol kaybından ölüyor hasta…

Dünyanın bütün temiz havaları camın ardında,

Pencereyi kim sakladı?

Burun direklerinde dörtnala yankılanan sese tutunarak

Sağ ayağını soluna gurbet kılan

İnsanın kendinden kendine

Yanında o kimsenin görmediği çocuk ile yürüyüşü

İşte böyle başladı.

Sırtında kamburdan yükler,

Kırgınlıklarını almadım mı sandı?

Bileklerinde kördüğümler?

El açıp amin dediği duaları…