Çiçeklerden Özür Dile

Karanlıktan korkardım gözlerim hiçlik
Geceler meltem ferahlığı ne bilmez,
Kalemimin zifiriliği aymazken
Varlığıma inandırdığım
Ama karda ama ayazda
Baharın sonundan yazın başına
Ve bütün saat başlarında
Her şeyi inkâra meylettim
Madem bu yeryüzü bir muharebe idi
Ben ilk mağlubiyeti kendime verdim
Gözlerinize yalanı
Yüreğinize siyahı
Sesinize kör tınıyı belletiyor,
Karşıdan karşıya geçiyordunuz…
Bilmem kaç kere hangi yöne ki
Yine de karşıda kalıyordu yolunuz.
Güzel vardır sandım gizledim
Güzele vardım sandım gizlendim
Bütün çiçeklerden özür dilerim!
Bilseydim dillerini derdim:
Dünya sona geldiğini
Fısıldıyor, lakin duyulmuyorken…
Böyle güzel can kattığınız toprağı
Tabutlarca günahla
Bizler solduracakken…
Güneşi de alıp ardınıza,
Güzelliğinizle kuruyun dalınızda!