Tasvîr-i̇ Mihnet /Ütopik Vasiyet – İkra’r 17

Abdurrahman Güzel çeşitli dergilerde şiirlerini yayınlayan genç bir şair. Kendi sesini arayan serbest türde yazan bir şairle karşı karşıyayız. İkra’r 17. sayısında da şairin bir şiiri yayınlandı. Şairin bu şiirde İsmet Özel şiirinden etkilendiği seziliyor. Özel’in şiirleri uzun olmasının yanında dizeleri kırarak hızı artırarak aynı zamanda şiirde musikiyi de yakalama vardır. Elbette Abdurrahmandan bunu bekleyemeyiz. Fakat en azından bu içinde biriken şiiri kağıda dökerken dizeleri kısaltarak şiir kurması daha iyi olabilirdi. Velhasıl şairimizin şiiri bir nehir gibi akmaya yeltenirken uzun mısralar kurmasından dolayı bazı yerlerde duraklamış. Tabii bu da kişiden kişiye değişebilir. Nihayetinde Necatigil şiir eksiltme sanatıdır der.

Bu uzun mısralar kurmayacağız demek olmuyor yalnızca fazlalıkları eksilterek bahsettiğim gibi mısra kurarak vb. şekillerde dize kurarak olabilir. Şairimizin bu eleştirilerimizi dikkate alacağını ve şiirini seyrelterek arı,duru bir şiire ulaşacağını umuyor ve temenni ediyorum.

“Bunları da sineye çekiyorum ciğerim yana yana,

Beyaz ki bembeyaz bir sayfa/Hayır! Açamıyorum.

Evvela gece bekçileri izin vermiyor, koca bir ekranda izlenmekte kirli sayfaları koparmaya çalıştığım,

Anılmakta nenelerce ‘müsrif gençler’ beddualarla,

Ben o dertli, ekranlardan izlenen müsrif gençlerden biriyim.

Ve hatta başları da olabilirim,

Şehrin ortasında, insanlık namına asılıp kesileceksem…